Een vriend kwam onlangs bij ons thuis. Gebroken, zowel geestelijk als lichamelijk. Hij is aangehouden door de politie. Van zijn fiets getrokken, in de boeien geslagen, in zijn ribben geschopt en afgevoerd naar het bureau.

Overtreding: Geen licht op de fiets.

Op een nacht ging Miquel, nadat zijn bezoek vertrokken was nog even op de fiets naar het tankstation om sigaretten te kopen. Onderweg reed een politieauto langs hem, en hij realiseerde zich dat zijn licht van zijn fiets niet werkte, vanwege een lege batterij. De politiewagen stopte, en keerde om, en sommeerde Miquel om te stoppen.

“Stop, politie, ID-kaart!” werd er geroepen. Miquel stopte, en gaf aan zijn ID-kaart niet bij zich te hebben. Miquel stapte af van het zadel, met de fiets nog tussen de benen, en zocht in zijn zakken en kwam na een tijdje tot de ontdekking dat hij zijn ID kaart toch bij zich had in zijn portemonnee. Hij zei: “Wacht, ik heb mijn ID denk ik toch wel bij me!”

De twee agenten waren blijkbaar niet van dit wijsneuzerig gedrag gediend. “Wij laten niet met ons dollen, bij deze ben je aangehouden!” zei één van de agenten en vervolgens werd Miquel van zijn fiets getrokken.

Miquel lag op de grond en werd meerdere keren van twee kanten in zijn zij geschopt. Vervolgens werd zijn arm vastgepakt en achter zijn rug getrokken om de handboeien om te kunnen doen. “Waarom doen jullie dit?” riep Miquel, waarop de agenten begonnen te dreigen met pepperspray. “Als je nu niet gewoon meewerkt dan pepper ik je nog even!” Miquel werd in de politieauto gezet op de achterbank, en één van de twee agenten kwam naast hem zitten. Miquel werkte volledig mee, mede uit angst dat zijn problemen alleen nog maar groter zouden worden.

Op het politiebureau aangekomen moest Miquel de gebruikelijke procedure volgen, riem af, schoenen uit etc. en werd in de cel gezet.

“Ik had even het gevoel alsof ik een crimineel was” Zegt Miquel. Hij zou een boete krijgen voor het niet hebben van licht op zijn fiets, en het niet willen tonen van zijn ID-kaart.

– “En dan heb je geluk, want we kunnen je voor nog veel meer dingen een boete geven!”

– “Verzet bij arrestatie zeker?” vraagt Miquel

– “Inderdaad ja!” antwoordt de agent

Wat een geluk: Twee boetes, voorwiel van fiets gebogen, met een zwaar gekneusde ribbenkast in de ziektewet, geestelijk kapot.

Na twee uur in de cel te hebben gezeten werd Miquel uit de cel gehaald en wederom naar de politiewagen geëscorteerd. Misschien hadden ze problemen met de gevangene verwacht, maar deze werkte in alles mee en deed zonder tegenstribbelen alles wat hem werd gevraagd. Miquel was bang, gaf hij toe, bang om nog verder in de problemen te komen. Maar de agenten waren plotseling erg vriendelijk, achterin de auto werd zelfs een sociaal praatje met Miquel aangeknoopt, alsof ze onderweg naar een feestje waren. Op een gegeven moment had Miquel wel genoeg van deze hypocrisie en besloot niet meer te reageren.

Miquel werd afgezet op de plek waar hij was gearresteerd. De achtergelaten fiets lag er gelukkig nog, maar het voorwiel was verbogen. Gekneusd, met de fiets in de hand, strompelde Miquel richting huis.

Verhaal halen bij de agenten loopt op niets uit, en als bij de confrontatie het woord racisme valt wordt er uiteraard meteen gereageerd, want in plaats van excuses voor het excessieve geweld van de agenten schiet men liever beledigd in de verdediging.  Chef Social Media van de Emmense politie komt uiteraard op voor zijn collega’s, die volgens hem “rechtmatig hebben gehandeld”.

20181016_091957
Chatbericht via Facebook

Pas een week na het incident is hij bij ons gekomen en heeft hij zijn verhaal gedaan. Hij heeft een gevoel van schaamte en geeft zichzelf de schuld: “Als ik nou maar licht op mijn fiets had gehad…” Zijn omgeving probeert hem er van te overtuigen dat het niet zijn schuld was. “Mensen om mij heen zijn bozer dan ik.” Hij voelt zich onbegrepen.

Feit is dat Miquel, geboren in Brazilië, geadopteerd, opgegroeid in een klein Drents dorp, al zijn hele leven wordt geconfronteerd met racisme. Altijd was hij anders, altijd en overal moet hij zijn afkomst verantwoorden. Mensen zien twee witte ouders en kunnen dat niet matchen met Miquels uiterlijk. Zelfs zijn Nederlandse achternaam is regelmatig de oorzaak van onbegrepen blikken in zijn richting.

Miquel:

“Misschien hebben die agenten mij wel wakker getrapt. Jarenlang racisme heb ik schouderophalend over me heen laten komen. Was dit de druppel voor me? Misschien wel, ik ben kapot, kapot van het onbegrip van mijn omgeving, kapot van racisme.”